Realizacja koncepcji miast zwartych w studiach uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin miejskich w aglomeracji warszawskiej

W 2015 r. wprowadzono do ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wymóg dążenia do planowania i lokalizowania zabudowy na obszarach o w pełni wykształconej zwartej strukturze funkcjonalno-przestrzennej. Dopiero w przypadku braku dostatecznej ilości terenów w zwartych strukturach istnieje możliwość wyznaczania w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nowych obszarów zabudowy. Celem artykułu jest weryfikacja założeń wprowadzonych norm prawnych ze stanem faktycznym w opracowanych dokumentach planistycznych. Materiałem badawczym są gminy miejskie położone w aglomeracji warszawskiej, które opracowały studium lub jego zmianę po 2015 r. i w swoim zakresie wyznaczają obszary o w pełni wykształconej zwartej strukturze funkcjonalno-przestrzennej. Opracowane wskaźniki zagospodarowania odzwierciedlają stan zainwestowania w okresie sporządzania studium i umożliwiają skorelowanie go z docelowym, zgodnie z perspektywą czasową przewidzianą w dokumencie. Analiza i porównanie wyników stanowią podstawę do sformułowania wniosków, czy miasta dążą do tworzenia zwartych struktur funkcjonalno- przestrzennych odpowiednich dla prognozowanych zmian demograficznych oraz czy implementacja norm prawnych w dokumentach planistycznych wypełnia cel ich wprowadzenia.

SŁOWA KLUCZOWE: #planowanie przestrzenne, #bilans terenów, #miasta zwarte, #studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, #rozpraszanie zabudowy

ODNOŚNIK DO ARTYKUŁU: https://doi.org/10.51733/udi.2023.74.04