Lokalizacja kluczowych i strategicznych inwestycji publicznych – efektywność rozwiązań systemowych i ustaw specjalnych

W literaturze przedmiotu jedną ze wskazywanych słabości obecnego systemu planowania przestrzennego są obowiązujące liczne specustawy, których regulacje pozwalają na realizację inwestycji celu publicznego poza obowiązującymi ramami i zasadami planowania przestrzennego. Przedmiotem badań są procesy lokalizacji inwestycji publicznych opartych na rozwiązaniach systemowych i ustawach specjalnych, w szczególności dotyczących kluczowych i strategicznych przedsięwzięć o znaczeniu ponadlokalnym. Podjęto próbę usystematyzowania wszystkich obowiązujących specustaw. Jej celem jest wyodrębnienie tych, które dotyczą realizacji inwestycji celu publicznego, zwłaszcza o znaczeniu regionalnym i krajowym. Zadaniem jest zidentyfikowanie cech wspólnych procesów systemowych i specjalnych oraz tych aspektów, które stanowią o atrakcyjności i powszechności stosowania specustaw w planowaniu i realizacji przedsięwzięć publicznych. Porównanie obu trybów i zasad im przypisanych ma na celu zidentyfikowanie mocnych i słabych stron tych rozwiązań oraz pomoc w ocenie ich efektywności w zakresie transparentności procedur, spójności systemu, racjonalności działań oraz czasochłonności. Wynikiem są rekomendacje kierunków zmian w systemie planowania przestrzennego zmierzające do stworzenia modelu lokalizacji kluczowych i strategicznych inwestycji publicznych wpisującego się w ramy systemu planowania przestrzennego, a także poprawy na tej płaszczyźnie odporności i bezpieczeństwa struktury przestrzennej Polski.

SŁOWA KLUCZOWE: #ustawy specjalne, #specustawy, #inwestycje celu publicznego, #strategiczne inwestycje publiczne

ODNOŚNIK DO ARTYKUŁU: https://doi.org/10.51733/udi.2024.75.06