Analiza procedury sporządzania lokalnych aktów planowania przestrzennego w świetle przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym

Podstawowym aktem prawnym regulującym sposób prowadzenia polityki przestrzennej w Polsce jest ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Ustawa ta określa procedury sporządzania aktów planistycznych, którymi na poziomie lokalnym są: studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Dotychczasowa praktyka planistyczna pokazuje, że uchwalenie wymienionych dokumentów jest długotrwałym i złożonym procesem, co znacząco utrudnia gminom podejmowanie racjonalnych decyzji w aspekcie ich dalszego rozwoju. Dlatego też istotne jest rozpoznanie uwarunkowań formalno-prawnych, będących bezpośrednią przyczyną wydłużenia procedury planistycznej. Celem artykułu jest przedstawienie poszczególnych etapów procedury sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy i miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz próba zidentyfikowania czynności mających istotny wpływ na wydłużenie procedury planistycznej w odniesieniu do terminów wskazanych w ustawie.

SŁOWA KLUCZOWE: #planowanie przestrzenne, #ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, #studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, #miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego

ODNOŚNIK DO ARTYKUŁU: https://doi.org/10.51733/udi.2021.72.2.03