Ochrona terenów cennych przyrodniczo w miastach na prawach powiatu

W sytuacji stałej presji na tereny zieleni w miastach, władze lokalne zobligowane są do podejmowania działań mających na celu ochronę terenów najcenniejszych przyrodniczo, pełniących istotne dla miast funkcje ekologiczne. Charakterystyki funkcjonujących w polskim systemie prawnym form ochrony terenów cennych przyrodniczo dokonano w oparciu o Ustawę z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody oraz Ustawę z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Wykorzystanie danych przestrzennych udostępnionych przez Generalną Dyrekcję Ochrony Środowiska oraz Narodowy Instytut Dziedzictwa pozwoliło na identyfikację stanu ilościowego cennych pod względem przyrodniczym obszarów w miastach. Stało się to tłem dla analizy właściwej, dotyczącej aktywności 66 miast na prawach powiatu w zakresie ustanawiania lokalnych form ochrony przyrody (LFOP). Analiza wskazuje realną potrzebę wzmocnienia działań ukierunkowanych na dostosowanie ich do aktualnych wymogów prawnych. Pomimo częściowych aktualizacji uchwał rad gmin ustanawiających LFOP, nadal 33,6% z nich wymaga zmiany podmiotu nadzorującego. Ustalenia właściwego organu nadzoru mają szczególne znaczenie dla efektywnego zarządzania, które pomaga osiągać cele lokalnych form ochrony przyrody. Szczególnie istotne jest to w przypadku, gdy położone są one w obszarze silnej antropopresji (53,0% pomników przyrody – stanowiących najliczniejszą spośród wszystkich LFOP grupę – znajduje się w obszarach zurbanizowanych analizowanych miast) lub nakładania się kompetencji wynikających z lokalizacji w obszarze innej formy ochrony przyrody (dotyczy to 16 z 66 analizowanych miast).

SŁOWA KLUCZOWE: #lokalne formy ochrony przyrody, #tereny cenne przyrodniczo, #zieleń miejska

ODNOŚNIK DO ARTYKUŁU: https://doi.org/10.51733/udi.2021.69.03